Puszcza Biała dzielona jest na dwie grupy kulturowe: część zachodnią pułtuską i część wschodnią ostrowską. Wschodnia część obejmowała trzy jednostki gospodarcze, określane jako klucze: brokowski, udrzyński i brańszczykowski. Granicę na południu wyznaczała rzeka Bug i wsie nadbużne od Małkini po Brańszczyk, na wschodzie była to linia lasów między Małkinią, Bielą, Ostrowią, na północy granicę stanowiły miejscowości od Ostrowi, przez Osuchowę do Długosiodła, na zachodzie wyznaczały ją wsie na linii Przetycz – Jaszczułty – Ojcowizna – Turzyn. Środek stanowiły takie miejscowości, jak Poręba, Białe Błoto, Udrzyn, Trzcianka.
Toczone w Europie w XVII w. wojny (trzydziestoletnia 1618-1648, wojna Rzeczypospolitej ze Szwedami, 1655-1660), przechody obcych wojsk (szwedzkich, siedmiogrodzkich) oraz towarzyszące wojennym zniszczeniom głód i zarazy zdziesiątkowały ludność Mazowsza, w tym diecezji płockiej. Zniszczone zostały miasta i wsie, spalono 50 kościołów parafialnych i zakonnych (z 330 wcześniej istniejących), parafie nie były w stanie się utrzymać, pola leżały odłogiem, część wsi całkowicie zniknęła. Według badań profesor Ireny Gieysztorowej, na Mazowszu zniszczono kompletnie 15 z 43 ówczesnych miast (w tym Brok, Andrzejewo, Nur), całkowicie 10% wsi, 85% ziemi leżało odłogiem, spalono 70% budynków, zniszczono młyny, tartaki, kościoły. Ubyło 43% ludności.
OSADNICY KURPIOWSCY WE WSCHODNIEJ CZĘŚCI PUSZCZY BIAŁEJ cały artykuł
